Pryzmat - opowiadanie

perek

To prawda, ale "Ogień i Woda" zawsze się przyciągają.

Avaritia

rifi77

Wtedy opowieść nabierze więcej emocji, przynajmniej mi się zdaje.

Stardust

Wspaniale piszesz:D czekam na kolejny rozdział ^^

rifi77

Ja też

Avaritia

Już wyjaśniam - dla mnie pairing Olympic/Mauretania to po prostu coś, co siedziało w mojej głowie od dawien dawna. Mam takie skrzywienie, że jak patrzę na statek, to od razu zastanawiam się, jaki by był, gdyby żył lub gdyby był człowiekiem. W Pryzmacie Olympic jest mafiosem - w gruncie rzeczy stworzyłam go na zasadzie kontrastu do Titanica (który jest cichy, zamknięty w sobie, małomówny; wydaje mi się, że tak było też w rzeczywistości - Titanic miał 'wejście smoka', a Olympic... no cóż, też miał wejście smoka, ale mniejsze. Poza tym, podczas gdy Olympic był dziadkiem, który pływał przez wiele wiele lat, Titanic bardzo szybko zakończył swój żywot. Podobnie jest z Mauretanią i Lusitanią - Lusitanii nie było dane pływać tak długo, jak jej starszej siostrze, która z resztą podzieliła los Olympica jako statek wojenny). Kontrast jest tu właściwie głównym narzędziem przy łączeniu bohaterów w pary. Jedynie Aquitania i Britannic są według mnie podobni do siebie w tej opowieści.

Tar-Minyatur

Rozdział trzeci będzie o Ann i Benie.

perek

Avy, podoba mi się Twój tok myślenia.

Avaritia

Sama nie wiem. Część rozdziałów, które tu zamieściłam, pominęłam, bo doszłam do wniosku, że akcja rozwijałaby się za szybko. Zobaczę, co da się zrobić - być może Ann i Ben :-)

TITANICzna

rifi77

Wiecie co??
Avaritia dawno już nie pisała opowiadania(a ja wciąż na nie czekam i czekam...)

Avaritia

martuńka

Martini

Av... *łka*

Avaritia

Powiem jedno: LOL, rok przerwy -_- Mam nadzieję, że wciąż chcecie to czytać.

część II rozdziału II
btw. nie sprawdzałam tego i nie ruszałam przez prawie rok, więc może tam być masa błędów Blue_Light_Colorz_PDT_09

― Co ty robisz? – wrzasnęła dziewczyna, na próżno próbując wyrwać się z uścisku Ryana. Timothy przyparł ją do ściany, popatrzył jej głęboko w oczy i szepnął:
― Ikhte wetse, Lusitania*.
Tancerka zamarła. Gapiła się na Ryana bez słowa, kręcąc głową w szoku.
― Ikhte wetse, Titanic – odparła po chwili ciszy. Drżącą dłonią dotknęła jego twarzy, po czym nieśmiało położyła mu głowę na ramieniu.
Czuł, że zaraz się rozpłacze ze szczęścia. Przez dziewięćdziesiąt lat nie myślał o niczym innym, tylko o niej, przez dziewięćdziesiąt lat marzył o chwili, w której ponownie ją zobaczy. A teraz była tu, w jego ramionach, tak samo krucha i kochana jak niecały wiek temu.
Delikatnie uniósł jej podbródek do góry i ponownie popatrzył w te ukochane, zielone oczy. Momentalnie wróciło mu wspomnienie jej głosu, sposobu mówienia i śmiania się.
― Co ty tu robisz? –zapytała, tym razem po angielsku. Timothy uśmiechnął się ciepło i pocałował ją w czoło.
― Dokładnie to samo, co ty – jego głos drżał z emocji, a niewysłowiona radość przepełniała każde jego słowo. – Tak strasznie się cieszę, że w końcu cię odnalazłem. Jak… jak masz na imię?
― Lucy – dziewczyna wspięła się na palce, by delikatnie dotknąć wargami jego ust. – A ty?
Przez chwilę nie odpowiadał. Zatopił się w jej ustach; czuł ich słodki, owocowy smak, odkrywał je na nowo i zarazem przypominał sobie ich dawne pocałunki, tak bardzo odmienne od tych obecnych. Nie chciał przestawać; chciał porwać ją w ramiona i zanieść na koniec świata, by mieć ją tylko dla siebie. Dziewczyna z uległością oddała mu swoje usta, zarzucając ręce na jego szyję i wtulając się mocniej w twardy, umięśniony tors.
― Tak bardzo mi ciebie brakowało – szepnęła pomiędzy pocałunkami. Timothy uśmiechnął się szeroko i pogładził ją po długich, jasnych włosach.
― Minęło ponad dziewięćdziesiąt lat. A ja wciąż na ciebie czekałem – powiedział, całując Lucy ponownie. Chciał trzymać ją w objęciach jak najdłużej, czuć jej serce bijące tuż przy jego piersi, woń perfum mieszającą się z jej własnym, charakterystycznym i miłym zapachem. Była dokładnie taka sama....
― Chodźmy do mnie – zaproponowała, baczniej mu się przyglądając. Bez trudu rozpoznała jego stalowoszare oczy, ładny uśmiech, głos, którego zawsze i wszędzie pragnęła słuchać… To na pewno był <i>on</i>.
Timothy pokręcił głową.
― Nie mogę – rzekł ze smutkiem. – Muszę zająć się moim gościem. Chodź z nami.
― A jutro? Zostaniesz ze mną? Na całą noc? – Lucy uszczypnęła go lekko w policzek, wybuchając perlistym śmiechem.
Jakże kochał ten śmiech.
― Na całą noc – Timothy położył prawą dłoń na sercu. .
Tak oto powróciła Lusitania.

Stevenson wyszedł z lokalu i rozejrzał się wokół siebie. Dostrzegł sylwetkę Timothy’ego wyłaniającą się ciemnej uliczki.
― Gdzie pan był? – zapytał, klaszcząc w dłonie. – Szukałem pana po całym klubie!
Ryan wzruszył ramionami.
― Miałem do załatwienia pewną… sprawę. Ale już wszystko jest w porządku. Możemy wracać, jeżeli panu pasuje. Przepraszam za ten incydent.
Stevenson machnął ręką.
― Oczywiście, nic się nie stało.

W lokalu śmierdziało papierosami i tanią brandy. Stevenson z ukontentowaniem przyglądał się nagiej dziewczynie tańczącej na rurze. Wetknął jej za pasek od buta banknot i uśmiechnął się rubasznie. Rudowłosa tancerka puściła do niego oczko.
Lucy oparła się całym swoim ciężarem o siedzącego na kanapie Timothy’ego i przymknęła powieki. Ogłuszający ryk muzyki w połączeniu z głośnymi gwizdami doprowadzał ją do szału.
― Chodźmy stąd ― powiedziała Timothy’emu na ucho. Pokiwał głową i przeprosił Stevensona, po czym ujął ją za rękę i wyprowadził z lokalu.
― Co się stało? ― zapytał z przestrachem w głosie, kiedy Lucy drżącą ręką wyciągnęła z kieszeni papierosa.
― Masz ogień?
Timothy westchnął ciężko i wręczył jej zapalniczkę.
― Lusitania?
― Po prostu chciałam wyjść ― odparła wymijająco. Ryan przez moment milczał, a potem nieśmiało otoczył Lucy ramieniem.
― Jeżeli masz jakiś problem, wystarczy, że…
― Nie mam problemu.
― Lusitania, o co, do jasnej…
― Titanic, daj spokój! ― krzyknęła z poirytowaniem. Na szczęście wokoło nie było żywej duszy, nikt więc nie mógł usłyszeć prawdziwego imienia Ryana. ― Nie pytaj o to więcej.
Timothy przestąpił z nogi na nogę i skrzyżował ręce na piersiach.
― Jak mam nie pytać?! ― żachnął się. ― Nie widziałem cię od pieprzonych dziewięćdziesięciu lat, chciałbym wiedzieć, co się z tobą dzieje!
Lucy rozdziawiła usta. Jeszcze nigdy nie słyszała, aby Titanic podnosił głos.
― Zmieniłeś się ― powiedziała po chwili.
Ryan warknął ze złością.
― JA się zmieniłem? To ty się zamykasz, nie ja! Próbuję dowiedzieć się, co robiłaś przez cały ten czas, a ty masz jeszcze czelność mówić mi, że się zmieniłem?!
Lusitania rzuciła papierosa na ziemię i przygniotła go obcasem. Znów cisza.
Timothy miał okazję, by lepiej przyjrzeć się Lucy. Zauważył długą bliznę po prawej stronie szyi i mostka, tak bardzo podobną do tej, którą on sam skrzętnie ukrywał pod koszulą. Zobaczył też szramy i siniaki na ramionach. Przez chwilę zastanawiał się, od czego są, aż w końcu zrozumiał.
― Lusitania, co oni ci zrobili? ― wyszeptał i delikatnie pogładził ją po policzku. ― Mój Boże, co…
Lucy położyła mu palec na ustach.
― Nie chcę tam wracać ― Po jej policzku spłynęło kilka łez. ― Po prostu obiecaj mi, że tam nie wrócimy.
― Oczywiście, ale…
― Nie mów nic więcej. Chodźmy do mnie.
Timothy bez słowa kiwnął głową.

*

Stevenson ze zdumieniem uniósł brew i popatrzył na Timothy’ego z ukosa.
― Naprawdę bardzo mi przykro, panie Stevenson ― powiedział Ryan. ― Strasznie mi głupio tu pana zostawić.
Jason machnął ręką.
― Niech się pan nie przejmuje. Rozumiem, że obowiązki to obowiązki. Na szczęście mam tu towarzystwo ― Wskazał dłonią na siedzącą koło niego striptizerkę. ― Tak więc, do zobaczenia!
Timothy pożegnał go gestem ręki i szybko wyszedł z lokalu, gdzie czekała na niego opatulona lekkim płaszczykiem Lucy.
― Chyba musiałeś się nieźle tłumaczyć ― zaśmiała się. Ryan ujął jej dłoń w swoją i ucałował delikatnie.
― Stevenson to wyrozumiały człowiek. I wydaje mi się, że chyba lepiej mu bez nas z jedną z twoich koleżanek.
Lucy szturchnęła go w ramię.
― Nie masz mu czego zazdrościć.

*Odnalazłem cię